Η Συναρπαστική Διατροφή των Αρχαίων Ελλήνων

Η διατροφή των αρχαίων Ελλήνων είναι συναρπαστική για τόσους πολλούς λόγους. Είχαν εντυπωσιακά ποικίλες διατροφικές συνήθειες με κάθε μέτρο, αλλά φυσικά έρχονται σε αντίθεση με πολλούς τρόπους με τις δικές μας - με την πιο χαρακτηριστική διαφορά ότι έτρωγαν πολύ λιγότερο από ότι εμείς σήμερα.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι άνθρωποι ξεκινούσαν τη μέρα τους με ένα πολύ άπαχο πρωινό, που περιλάμβανε λίγο κριθαρένιο ψωμί, βουτηγμένο σε χλιαρό κρασί και σύκα.

Μια άλλη κοινή τροφή για πρωινό ήταν στην πραγματικότητα ένα ποτό, που ονομαζόταν «Κυκεώνας», μια σπονδή από βρασμένο κριθάρι, αρωματισμένο με δυόσμο ή θυμάρι, το οποίο πίστευαν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες.

Οι Έλληνες εκείνης της εποχής αγαπούσαν πολύ τα ψάρια, ίσως και περισσότερο από ότι εμείς σήμερα. Για μεσημεριανό γεύμα, γευμάτιζαν τακτικά με οποιοδήποτε φρέσκο ψάρι ήταν διαθέσιμο, όπως τσιπούρες, κέφαλοι, σαρδέλες και χέλια.

Στη βάση της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων απαντώνται τα δημητριακά και σε περιπτώσεις ανάγκης, μείγμα κριθαριού με σιτάρι, από το οποίο παρασκευαζόταν ο άρτος. Τα δημητριακά συνοδεύονταν συνήθως από οπωροκηπευτικά (λάχανα, κρεμμύδια, φακές και ρεβίθια).

Υπήρχε πάντα μια ποικιλία από όσπρια από τα οποία μπορούσαν να διαλέξουν, συμπεριλαμβανομένου από φακές, φασόλια, ρεβίθια, μπιζέλια και κουκιά, για να συνοδεύσουν με τα ψάρια τους.

Το ψωμί ήταν πάντα μέρος του μεσημεριανού γεύματος, συνοδευόμενο από τυρί, ελιές, αυγά, ξηρούς καρπούς και φρούτα.

Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Το βούτυρο ήταν γνωστό, αλλά αντί αυτού γινόταν χρήση κυρίως του ελαιόλαδου, καθώς αυτό θεωρούνταν περισσότερο υγιεινό. Το φαγητό συνόδευε κρασί (κόκκινο, λευκό ή ροζέ) αναμεμειγμένο με νερό

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το δείπνο ως το πιο σημαντικό και απολαυστικό γεύμα της ημέρας.

Ένα τυπικό βραδινό γεύμα στην αρχαία Ελλάδα

Αν και οι ειδικοί υγείας σήμερα συνιστούν να τρώμε ιδιαίτερα ελαφριά το βράδυ, οι αρχαίοι Έλληνες στην πραγματικότητα περνούσαν πολύ χρόνο μαζί στο τραπέζι στο τέλος της ημέρας και έτρωγαν αρκετά σε αυτό το γεύμα.

Το δείπνο στην αρχαία Ελλάδα συνοδευόταν συνήθως από επιδόρπια, τα λεγόμενα «τραγήματα», τα οποία μπορούσαν να αποτελούνται από φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, συμπεριλαμβανομένων των σύκων, καθώς και από ξηρούς καρπούς και σταφύλια ή γλυκά με βάση το μέλι.

Όσον αφορά τα κρέατά τους, δεν καταναλώνονταν συχνά στην αρχαία Ελλάδα. Στη διατροφή τους οι αρχαίοι Έλληνες έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και το μοσχαρίσιο κρέας, ενώ σπάνια έτρωγαν κατσίκι ή αρνί.

Τους άρεσε επίσης το κυνήγι, ειδικά τα μικρά πουλιά όπως η τσίχλα και τα ορτύκια, αλλά δεν ήταν αντίθετοι να φάνε και ελάφια, έτσι το ελάφι δεν ήταν πρωτάκουστο στο αρχαίο Ελληνικό τραπέζι.

Ίσως το πιο εκπληκτικό είναι ότι και οι Έλληνες αγαπούσαν τα σαλιγκάρια, καταγράφεται ότι οι Κρήτες τα έτρωγαν από την εποχή του Μίνωα.

Τα φρούτα και τα λαχανικά ήταν πάντα παρόντα στο τραπέζι, αν και όχι στην ποικιλία που βρίσκουμε σήμερα. Τα αχλάδια, τα ρόδια, τα μήλα, τα σύκα, τα μούρα, τα κεράσια και τα δαμάσκηνα είχαν πάντα μεγάλη ζήτηση.

Οι Αθηναίοι ήταν γνωστό ότι καλλιεργούσαν λαχανικά στους κήπους τους και είχαν ιδιαίτερη αγάπη για τα κρεμμύδια, το σκόρδο, το μαρούλι, τα αγγούρια, τον αρακά, τις αγκινάρες, το σέλινο, τον άνηθο και τη μέντα.

Στην ελληνική αρχαιότητα εκτός από το καθημερινό δείπνο (βραδινό γεύμα) υπήρχε και το δειπνούμενο γεύμα με φίλους ή γνωστούς που ονομάζονταν «συμπόσιο» ή «εστίαση» που σήμερα λέγεται συνεστίαση. Υπήρχαν και δείπνα όπου οι συμμετέχοντες συνεισέφεραν ή οικονομικά, ή με τρόφιμα, τα οποία και λέγονταν «συμβολές». Ο Όμηρος τα αποκαλεί «εράνους», ενώ γνωστές είναι οι αρχαίες σχετικές φράσεις «δειπνείν από συμβολών», ή «δείπνον από σπυρίδος».

Μανιτάρια, μάραθο, σπαράγγια, ακόμη και τρυφερές, βρώσιμες τσουκνίδες, βρίσκονταν σε αφθονία στα χωράφια.

Όπως σχεδόν όλοι μας εξακολουθούμε να κάνουμε, οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν επίσης το ψωμί τους και έψηναν πολλές διαφορετικές ποικιλίες του, από πλακέ ψωμί μέχρι σιμιγδαλένιο ψωμί, ακόμη και ένα χοντρό είδος ψωμιού από κεχρί.

Οι Έλληνες όλων των τάξεων έτρωγαν μεγάλη ποσότητα ψαριού

Κυρίως οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν τα ψάρια. Συχνά γευμάτιζαν με τα είδη ψαριών που ζούσαν ακριβώς στις βραχώδεις ακτές του Αιγαίου, αλλά απολάμβαναν και ψάρια από την ανοιχτή θάλασσα, όπως τον τόνο, μια περιζήτητη λιχουδιά.

Απολάμβαναν επίσης το σκουμπρί, την παλαμίδα και τον γαύρο, που ήταν άφθονα κατά τη διάρκεια της εποχής τους και ήταν εύκολο να πιαστούν με δίχτυα.

Ο τόνος και ο γαύρος, που καταναλώνονταν ευρέως από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ήταν προϊόν ενός ακμάζοντος θαλάσσιου εμπορίου σε όλη τη Μεσόγειο και τις παρακείμενες θάλασσες.

Ο «Γάρος», ένα είδος σάλτσας που παρασκευάζεται από τηγανητό, παστό λιπαρό ψάρι, ήταν ένα άλλο βασικό στοιχείο της διατροφής κατά μήκος της ακτής στην αρχαία Ελλάδα. Ο υψηλής ποιότητας Γάρος, ήταν στην πραγματικότητα αρκετά ακριβός.

Η προέλευσή του ήταν από την Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Καρχηδόνα. Αρχικά ο γάρος παρασκευάζονταν από σαρδέλες, τον γνωστό γαύρο. Αργότερα εκτός από σαρδέλες χρησιμοποιούνταν και άλλα ψαρικά, τόνους, χέλια, σκουμπριά, που τα πάστωναν και τα άφηναν ολόκληρα και ακαθάριστα με τα εντόσθια στον ήλιο για να ξηραθούν. Μετά από μια εβδομάδα περίπου τα συνέθλιβαν, και τον ζωμό τον περνούσαν διαδοχικά από όλο και πιο λεπτό πανί, μέχρι που καθάριζε και γινόταν σαν αγνό λάδι. Οι λεπτομέρειες της παρασκευής του γάρου μας είναι γνωστές, διότι περιγράφονται σε αρχαία κείμενα.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλά βότανα και μπαχαρικά στη διατροφή τους

Τα ράφια της κουζίνας ενός αρχαίου Ελληνικού σπιτιού ήταν πάντα εφοδιασμένα με μια εντυπωσιακή ποικιλία από βότανα και μπαχαρικά, όπως ρίγανη, βασιλικό, δυόσμο, θυμάρι, κάρδαμο, κόλιανδρο, κάπαρη και σουσάμι, τα οποία πρόσθεταν γενναιόδωρα στα πιάτα τους.

Τα περισσότερα φαγητά ήταν ιδιαίτερα ελαφριά, καθώς ψήνονταν στο φούρνο, και το ίδιο ίσχυε για τα γλυκά, τα οποία παρασκευάζονταν από ζαχαροπλαστική, με αποξηραμένα ή φρέσκα φρούτα και μέλι.

Κάθε γεύμα συνοδευόταν φυσικά με κρασί και το ελαιόλαδο ήταν πάντα στο τραπέζι, ειδικά για τους Αθηναίους, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν το δώρο της θεάς Αθηνάς στην πόλη τους.

Πίστευαν ότι σκοπός του φαγητού ήταν να ικανοποιήσει τον ουρανίσκο και όχι να γεμίσει ουσιαστικά το στομάχι.

Υπό αυτή την έννοια, και μόνο με αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να πει ότι ήταν καλοφαγάδες.

Οι Σπαρτιάτες έτρωγαν λιγότερο από τον μέσο αρχαίο Έλληνα

Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον γενικό κανόνα ήταν οι κάτοικοι της Σπάρτης, που ήταν μακράν οι πιο ανάλαφροι από όλους. Σωστά, ακόμη και στη διατροφή τους, ακολούθησαν μια λακωνική λιτότητα, με το καθημερινό τους φαγητό να αποτελείται από ένα μπολ «μαύρο ζωμό» και ένα κομμάτι ψωμί, ενώ σε ειδικές περιστάσεις και γιορτές, έβραζαν χοιρινό, συνοδευόμενο από λίγο κρασί και λίγη πίτα.

Αλλά παντού αλλού στην Ελλάδα, υπήρχε μεγάλη ποικιλία φαγητού σε κάθε γεύμα, και ο κόσμος το απολάμβανε προφανώς.

Ωστόσο, παρά αυτή τη λαχταριστή σειρά από λιχουδιές, που κανείς σήμερα δεν θα περιφρονούσε, οι αρχαίοι Έλληνες εξακολουθούσαν να είναι ελαφροφάγοι σε σύγκριση με εμάς σήμερα στον σύγχρονο κόσμο. Πράγματι κατανάλωναν μεγάλη ποικιλία φαγητών, αλλά σε σχετικά μικρές ποσότητες.

Άλλα εδέσματα των αρχαίων Ελλήνων ήταν γλυκά όπως η «σησαμίς» (είτε με τη μορφή που έχει το σημερινό παστέλι, είτε σε σφαιροειδή μορφή),οι «πλακούντες», η «άμμιλος» (τούρτα), η «μελιττούτα» (είδος γαλατόπιττας) καθώς και τα «αρτοκρέατα» (κρεατόπιττες), οι «τηγανίτες» ή τα «τήγανα» (τηγανίτες ή λουκουμάδες).

Αυτό λοιπόν αποδεικνύει ότι, ακόμη και όταν πρόκειται για δίαιτα, έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αρχαίους Έλληνες.

©ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ*Οι πληροφορίες που περιέχονται στην σελίδα ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία ή διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας.

Ακολουθήστε μας και στο Facebook

Για να μην χάνεις καμία ανάρτηση, ακολούθησε μας στο GOOGLE NEWS!