Η Μαρία Καρυστιανού με τα παιδιά στο «Δημήτρειον» ΚΔΑΠ Μοσχάτου της «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ».
Μια συγκλονιστική επαφή. -«Πόσο καιρό σας πήρε να το ξεπεράσετε... λίγο; Να νιώσετε λίγο καλύτερα;» την ρώτησε μια τρυφερή φωνούλα.
Και εκείνη απάντησε... «δεν το έχω ξεπεράσει! Απλά έχω επιτρέψει στον εαυτό μου, να βιώνω τον πόνο μου σε πολύ προσωπικές στιγμές.
Ολες τις υπόλοιπες στιγμές επιλέγω να είμαι έτσι όπως με βλέπετε, με κατεύθυνση προς τον στόχο μου.» -«Εσείς τι θεωρείτε πιο άδικο που έγινε εκείνη την μέρα;» ρώτησε ένα άλλο παιδάκι.
«Πιο άδικο... Είναι τόσα πολλά», είπε εκείνη σκεφτική. «Ξέρεις το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν συνέβη όλο αυτό και το δέχεσαι σαν γεγονός και ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς το παιδί να ξαναμπαίνει από την πόρτα, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε είναι γιατί μου συνέβη αυτό και γιατί ζω στην Ελλάδα.
Θα μπορούσα να ζωή σε μια άλλη χώρα, στην Ελβετία για παράδειγμα...» -«'Η στην Γαλλία» προσθέτει ένα παιδάκι. «...ή στην Γαλλία ίσως, πολύ σωστά.
Σε μια χώρα που τουλάχιστον θα είχα την δικαιοσύνη να λειτουργεί αυτόματα. Αρα το πιο άδικο που μου συνέβη μετά από αυτό που μου συνέβη, είναι ότι θα πρέπει εγώ, οι υπόλοιποι, όλοι μας να παλέψουμε για να έρθει ξανά η δικαιοσύνη...»
){kind=link}
Social Plugin